درختها و آدم ها
چقدر بهم شبیه اند.
وقتی دست و پای هوا کم کم یخ میکند
و پاییز می آید
درختها برگهایشان می لرزد
و آدم ها انگار دل هاشان…
پاییز که می آید
انگار آسمان رنگش میپرد
به سان من،
روزی که تو رفتی
و پاییز بود
انگار تمام پاییز ها فصل رفتن است
و تمام رفتن ها پاییزی
درست همان زمانی که قلبت زیبا و پر از رنگ می شود
وقت رفتن است
و گاهی عشق با اندوه رفتن اوج میگیرد
درست مثل همین درخت ها
که برگهایشان یکی یکی میروند
دردی بسان دل کندن
انگار چیزی را از سینه ات به زور جدا کنی
و به باد بسپاری اش
اگرچه دیر، اما باز روزی
رنگ به سینه می پاشم
روزی که هیچ کس در پاییز مسافر نشود
و آن روز تو بیایی
با سینه ای پر از رنگ
و من بجای هوا
رنگ هایت را نفس کشم…